حــــواست بـہ دلتــ باشد . . .
آن را هـــر جایــــے نگــذار!
ایــن روزهــــــا دل را میــدزدند . . .
بــعد ڪہ بہ دردشـــان نـخــورد
جـای صـــندوق پـستـــ آنــــرا در سطل آشـــــغال مے اندازند !
و تــو خوبــ مـیـــــدانے دلے که اَلمثنے شد!
دیــگر دِلــــ نمـیشود!

سَر میز شامـ ـ
یاבت ڪه می اُفتم بغض میکُنَمـ ـ
ا‌‌َشکــ در چِشمانَمـ حلقهـ میزَنَد
هـ ـمهـ مُتِعَجِبـ نِگاهَـَمـ میکُننَد…
لبخند میزنَمـ و میگویَمـ :
چقدر داغ بود!

تنهــــا باشی!
روز تعطیل باشــــــد
غروبــــ باشد
باران هــــــم ببارد
احســـــــاس میکنی
بلاتکلیــــــف ترین آدم دنیـا هستی…

به سادگی رفـت ؛ نــه اینکه دوستم نداشت !

    نـــــــــه ، فهمید خیییییییلی دوستش دارم !

خاطرات مثل یه تیغ کند می مونه…

که رو رگت میکشی…

    نمیبره ، اما تا می تونه زخم میکنه…

به من گفت برو گورِت رو گم کن …

    و حالا هر روز با گریه به دنبال قبر من می گردد !

    کاش آرام پیش خودت و زیر زبانی می گفتی :

گاهی از خیال من گذر می کنی …

    بعد اشک می شوی …

    رد پاهایت خط می شود روی گونه ی من …

آنکه می رود فقط می رود

ولی آنکه می ماند درد می کشد ، غصه می خورد ، بغض می کند ، اشک می ریزد

و تمام اینها روحش را به آتش می کشد

و در انتظار بازگشت کسی که هرگز باز نخواهد گشت

آرام آرام خاکستر می شود …

    آری ، این است خاصیت عشق یک طرفه …

راه میروم و شهر زیر پاهایم تمام میشود !

    تو … هیچ کجا نیستی…

کاش یکی پیدا میشد

که وقتی میدید گلوت ابر داره و چشمات بارون

، به جای اینکه بپرسه “چته ؟ چی شده ؟” ؛ بغلت کنه و بگه “گریه کن” …

دلم بهانه ای میخواهد برای ادامه زندگی…

    مثل یک بوسه عاشقانه که یادم بیاورد هنوز زنده ام !

عــطر ِ تَنت روی ِ پــیراهنـم مــانده ..

    امــروز بـویــیدَمَش عمــیق ِ عمــیق ِ!

    و با هـر نـفس بـغــضم را سـنگین تر کردم!

    و به یــاد آوردم که دیـگر ، تـنـت سـهم ِ دیگری ست…

    و غمــت سـهم ِ مــن!

چه حرف بی ربطیست که مرد گریه نمی کند

    گاهی آنقدر بغض داری که فقط باید مرد باشی تا بتوانی گریه کنی…

وقتی دیر رسیدم...

با دیگری دیدمت ...

فهمیدم گاهی ...

 هرگز نرسیدن بهتر از دیر رسیدن است

بودنت آزار می دهدمرا.. حتی در مجازی ترین دنیای امروزی..

 “من”دلبسته ام به اسمی که میدانم می فهمدمرا

 من دلخوش کرده ام به دیدن نام تو

 با نبودنت” این دلخوشی کودکانه را از من نگیر” 

دلم هوس یک دوست قدیمی کرده

 یک رفیقِ شش دانگ یک آرامِ دل،

 کسی که امتحانش را دررفاقت پس داده

ودیگر محک زدن و زیر و روکردنی در کار نباشد

 رفیقی که من نگویم و او بشنود...

بخندم و حجم بغضم را درخنده ام ببیند...

رفیقی که بگویمش برو،اما بماند که نرود وقتی ماندنش آرامم میکند..

نوشته

بود ” ذهن تو مریض است”
نه رفیق بیا ذهن های مریض را برایت معنی کنم!
ذهن مریض آنیست که بهانه شلوغی واگن مترو و به بهانه ترمز خودش را به زن ها میمالد !
ذهن مریض آنیست که به بهانه جا نبودن در اتوبوس خودش را به زنها میچسباند!
ذهن مریض آنیست که وقتی دختری کنار خیابان در انتظار تاکسی است قیمت میپرسد!
ذهن مریض آنیست که شیطنت خاص زنان را فاحشه گری میداند!
ذهن مریض آنیست کوچکترین لبخند یک زن را درخواست س ک ‪.س میداند!
اینجا مرد هایش از کمبود همه را فاحشه میدانند جز مادر و خواهر خویش...

آدمـهـآیی کـه شمآ رآ ترک میکـنند غریبـه هآیی هسـتند

که یـک روز بـآ شمـآ آشـنآ مـیشوند!
بآ افکـآرِ شـُمآ! بآ حـرف هآی شـُمآ ! بآ دستهآی شـُما !
بآ رویآهآی شـُمآ ! بآ تک تک لحظه هآی شـُمآ !
یک روز ناگهآن حوصله شآن سر میرود !
دلـشـآن رآ و دستهآشآن رآ و حرفهآیشان رآ و خوآبشآن رآ پـس میگیریند !
و غریـبه هـآیی میـشوند بـآ خـآطـرآتـی که پـُر میکنند :
افـکارتـآن رآ دستهآیـتآن رآ خـوآب هـآیتـآن رآ رویـآ هآ

و تـک تـک لـحـظـه هـآیـتـآن رآ
یک روز نـآگهآن حوصـله ی شـُمآ سـر میـرود غریـبه هآیی

میشوید کـه خودتـآن رآ تـَرک مـیکـنیـد

من
چه دو حرفیه وسوسه انگیزیست …
این من!
نه در پی عشق است نه تشنه ی مهربانی
فراری از پسران مانکن پرست و دختران آهن پرست …
فقط برای خودم هستم…خود خودم ! مال خودم !
صبورم و عجول !!
سنگین و سرگردان !!
مغرور …
با یک پیچیدگی ساده و مقداری بی حوصلگیه زیاد !!!
و برای تویی که چهره های رنگ شده را می پرستی نه سیرت آدمی ؛ هیچ ندارم
راهت را بگیــر و بـــــــرو
حوالی ما توقف ممنــــوع است

راستی خدا
دلم هوای دیروز را کرده
هوای روزهای کودکی را
دلم میخواهد مثل دیروز قاصدکی بردارم
آرزوهایم را به دستش بسپارم تا برای تو بیاورد
دلم میخواهد دفتر مشقم را باز کنم و دوباره تمرین کنم
الفبای زندگی را
میخواهم خط خطی کنم تمام آن روزهایی که دل شکستم و دلم را شکستند
دلم میخواهد این بار اگر معلم گفت در دفتر نقاشی تان
هر چه میخواهید بکشید
این بار تنها و تنها نردبانی بکشم به سوی تو
دلم میخواهد این بار اگر گلی را دیدم
آن را نچینم
دلم میخواهد …
می شود باز هم کودک شد؟؟
راستی خدا!
دلم فردا هوای امروز را می کند

دهانم پر از حرف است
اما . . .
با دهان پر که نمی شود حرف زد

یک نفر ،
همیشه یک نفر نیست ؛
یک نفر گاهی همه است …
شاید حالا بتوانی بفهمی
وقتی غروب یک روز تعطیل
دلم برای تو تنگ می شود
چه دلتنگی عظیمی را
به دوش میکشم

نذر کرده ام
صد دور تسبیح
اهدنا صراط المستقیم بخوانم ؛
شاید
مرا که میبینی ،
دیگر مسیرت را کج نکنی !!!

قهوه یا کاکائو ؟
فرقی نمی کند !
تو کافئین خالصی …
حتی خیالت ،
خواب را از سرم می پراند !!!

دوست می دارمـش … امـّـا …
می تـرسم بـگویــم و بگـویـد : ” مرسـی !! ”
یــا بگویـد بـه این دلـیـل و آن دلـیـل دوسـتـم نـدارد …
یــا چـه می دانـم …
مثـل خیـلیـهـا بگـویـد لیـاقـتـم بـیـشـتـر از این حرفـهاسـت …
می تـرسـم از اینــکـه
هـرچـیـزی بـگویـد جُـز :
” مــَــن هـم دوسـتت دارم … ”

چـتـرتــــ را بگــــیر . . .
چشــــــــــم های من . . .
بزرگ شده ی بارانند

یکی بـــود ، یکی نبود... . .
مـــن میروم قصّـــه باید آغــــاز شود

لعنت به تُـو که جنس ات خــــــراب است…
چرکیـن تر می شود …
هر بار صابون ات به دلم می خورد.....

چــه زیبــاست وقتـی میفهمـی
انتظــارت را میـکشد ؛
کسـی زیــر ایـن گنبد کبــود
چــه شیــرین است
طعــم چنـد کلمــه کــه میگــوید :
کجــایــی …؟

گاهی فقط گاهی
با یک نگاه...
با یک نفس شاید
مواظبم بودی
پس بگذار و بگذر
نگران من نباش
خواستی بیا و مرا ببین

من هنوز تکیه به دیوار دلواپسی ایستاده ام

اشک ها قطـره نیستنـد !
بلکه کلمـاتى هستنـد که مى افتنـد ....
فقط بخاطـر اینکه :
پیـدا نـمیکنند کسى را
که معنــى این کلمـات را بــفهمـد ... !!!

روزگاری خواهد رسید . . .

همچنان که در آغوش دیگری خفته ای ، به یاد من ستاره ها را خواهی شمرد تا آرام شوی

دلت هوایم را خواهد کرد . . .
...

به یاد خواهی آورد باهم بودن هایمان را . . .

به یاد خواهی آورد خنده هایم را . . .

به یاد خواهی آورد اشک هایم را . . .

به یاد خواهی آورد آغوشم را
. . .

مطمئنم در آن لحظه در دلت می گویی :

 من آغوشت را می خواهم

 

اینـــجـــا جایــیــســـت

کـــه عشــقــبازی نمــی کنــنــد بــا هــم ...

بــا هــم بــا عــشــق بــازی میــکنــند...

تو را با آخرین و تلخ ترین سیگاری که با یادت کشیدم

 به ته کفشم میسپارم

تو له شدی درست زیرِ پاهای عقلم ،

 پایان داستان این حماقت عاشقانه

سیگارِ خودم را روشن میکنم و

 با قدمهای سنگینم از نعش تو دور میشوم

امــــــــــروز می پیــــــــــــچیـــــــــدم

پازلـــــــــــــــهای دلـــــــــــــــم را...

دیــــــــدم کامــــــــــــل نمیـــــــشود

بــــــــــدون یــــــــــاد تــــــــــو...

دلتنگی چه حس بدی است....

تنهایی چه حس بدی است

کاش...

پاره ای ابر میشدم

دلم مهربانی می بارید

کاش نگاهم شرار نور میشد

اشتی میدادش

و

که دوست داشتن چه کلام کاملی است

و

من...

چقدر دلم تنگ دوست داشتن است!

آغوش بعضــــــــــی هـــــاعـــــــلم

را زیــــــر ســـــــوال میــــــــبرد...

بعـــــــضی وقــــــــتها آنقـــــدر

آرامــــــــــــــــــت می کــــــــند

که هیـــــــچ مســــــــکنی

جایــــــــــــش را نمیـــــگیـــــرد...

به من گفت برو گورِت رو گم کن …
    و حالا هر روز با گریه به دنبال قبر من می گردد !
    کاش آرام پیش خودت و زیر زبانی می گفتی :
    “زبانم لال !”